Czesław Wdowiszewski studia artystyczne podjął w 1923 roku w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego i Władysława Skoczylasa. Naukę ukończył cztery lata później. W latach od 1924 do 1926 wyjeżdżał wraz z pozostałymi uczniami Pruszkowskiego na letnie plenery do Kazimierza nad Wisłą, gdzie powstała swoista kolonia artystyczna zauroczona miejscowym krajobrazem i obyczajowością mieszkających tu Żydów. Właśnie w Kazimierzu zawiązało się w 1925 roku Bractwo św. Łukasza. Wdowiszewski należał wraz z Antonim Michalakiem, Bolesławem Cybisem, Janem Gotardem, Aleksandrem Jędrzejewskim, Eliaszem Kanarekiem, Edwardem Kokoszką, Januszem Podoskim, Mieczysławem Szulcem, Janem Wydrą i Janem Zamojskim do grona członków-założycieli konfraterni. Skupionym w ugrupowaniu artystom, wzorowane na średniowiecznym cechu rzemieślniczym, przeświecała idea dbania o wysoką jakość artystycznej produkcji oraz wzmacniania więzów koleżeństwa. Dla Pruszkowskiego, mentora młodych artystów, priorytetem było stworzenie polskiej szkoły malarstwa zakorzenionej w tradycji sztuki europejskiej, trawestującej konwencje obrazowania minionych wieków, asymilującej warsztatowe umiejętności dawnych mistrzów i wzorowanej na ich artystyczno-rzemieślniczej praktyce. Pochodzący z tego okresu dorobek artystyczny Wdowiszewskiego uległ w większości zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Wdowiszewski należał do tych uczniów Tadeusza Pruszkowskiego, którzy rygorystycznie, a początkowo nawet zbyt dosłownie, realizowali estetyczne założenia swego mentora. Malarstwo Wdowiszewskiego charakteryzowało się luźną koncepcją realizmu, synkretyczną formułą obrazowania nawiązującej do stylowych form włoskiego renesansu, sztuki flamandzkiej, hiszpańskiego baroku, siedemnastowiecznego malarstwa holenderskiego lub międzynarodowego caravaggionizmu. Była to formuła realizmu daleka od mimetyzmu, weryzmu i niewolniczego naśladownictwa form natury. Malarstwo artysty charakteryzował dystans w stosunku do natury, który zapewniała kultura malarska wynikająca z przyswojenia i przetworzenia muzealnych wzorów i form stylowych minionych epok. Prezentowana w ofercie aukcyjnej praca, to charakterystyczna dla malarstwa artysty kompozycja. W licznych scenach rodzajowych oraz rozbudowanych martwych naturach Wdowiszewskiego, uwidaczniała się wyraźne inspiracje twórczością holenderskich mistrzów. Zwracającym uwagę elementami kompozycji są spłaszczona przestrzeń obrazowa oraz ujęcie kompozycji z podwyższonego punktu obserwacji. Rysunkowa finezja oraz specyficzna sztywność brył i powierzchni, widoczna również w tym dziele, łączyła prace artysty z malarstwem europejskich neorealistów z Noveceto Italiano i Neue Sachlichkeit.