Czesław Wdowiszewski to jeden z najważniejszych artystów z kręgu Tadeusza Pruszkowskiego. Był on współzałożycielem Bractwa św. Łukasza i wybitnym uczniem Prusza. Jego wczesna, międzywojenna twórczość nie jest dzisiaj dobrze rozpoznana. Znane są w zasadzie tylko nieliczne dzieła wystawiane wówczas przede wszystkim w murach warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Wśród nich można wyróżnić chociażby takie prace jak „Dianę” (1929, Muzeum Narodowe w Warszawie), „Pogrzeb” (1937, Muzeum Okręgowe w Toruniu) czy „Handlarkę ryb” (1931, Muzeum Narodowe w Warszawie). Wszystkie te kompozycje stanowią niezwykle interesujący dialog ze sztuką dawnych mistrzów, głównie Holendrów i Flamandów. Te inspiracje są oczywiście wynikiem zetknięcia się z silnie rezonującą w środowisku warszawskim sylwetką profesora Pruszkowskiego – inicjatora artystycznego fermentu i odrodzenia klasycyzmu. W okresie międzywojnia Wdowiszewski zwracał szczególną uwagę na detal. Jego obrazy charakteryzowała duża doza realizmu i wyczucie materii. Powojenny dorobek znacząco różni się od jego wcześniejszych dokonań. Jest jednak pewna kompozycja, którą można uznawać za łącznik pomiędzy tymi dwoma okresami w jego twórczości. Mowa tu o pracy zatytułowanej „Kwiaty” (1936, Muzeum Narodowe w Warszawie), która jest niczym innym, jak portretem kobiety z torebką imitującą wiklinowy kosz i bukietem przestylizowanych, jakby fantastycznych kwiatów. To właśnie te wielobarwne rośliny zdominowały powojenne obrazy Wdowiszewskiego. Artysta chętnie malował dekoracyjne kompozycje kwiatowe w wazonach wypełniające całą przestrzeń obrazową. Prace te były do tego stopnia popularne, że ich reprodukcje zaczęły pojawiać się nawet na znaczkach pocztowych, czy jak w przypadku obrazu prezentowanego w katalogu aukcyjnym, na kartkach okazjonalnych.