„W prezentowanych pracach zawarty jest problem gry barw, zależności i harmonii kolorów konstytuujących strukturę artystyczną jako ponadczasową, ale zarazem problem dynamiki relacji kolorystycznych, a w konsekwencji czasu jako warunku prawa przekształceń. Relacje kolorystyczne kreują przestrzeń, która zostaje w ten sposób powiązana z czasem”. Mirosław Prosna Czesław Pius Ciapało to jeden z najbardziej charyzmatycznych artystów swojego pokolenia, który zadebiutował na przełomie lat 60. i 70. Jego twórczość skupia się na zmysłowych, niekiedy erotycznych wizerunkach części ciała, które dominują na płótnie i ograniczają rolę tła. Jego podejście wyraźnie kontrastowało z obowiązującą wówczas cenzurą w Polsce Ludowej, co często skutkowało odrzucaniem lub usuwaniem jego prac z wystaw. Pobyt w Wielkiej Brytanii, gdzie zapoznał się z Nową Figuracją, wywarł znaczący wpływ na jego sztukę. Stworzony przez Ciapało język plastyczny współgrał z rewolucją obyczajową końca lat 60., której korzenie tkwią w ruchu społecznym hipisów. Ten ruch, osiągający swoje apogeum w latach 60. XX wieku, głosił idee uwolnienia od skomercjalizowanej cywilizacji i propagował zbliżenie do natury. Celem sztuki kontrkultury tego czasu była pomoc w przezwyciężeniu skażenia cywilizacji i wyzwolenie człowieka z opresji pruderyjnej kultury, co miało zachodzić poprzez wyzwolenie biologicznej energii, czyniącej człowieka szczęśliwym jako część Uniwersum. Prezentowana na aukcji praca pt. „Opus G – 76/78 Nr 32” powstała w nawiązaniu do grupy obrazów nazwanych „Symfonią Niekomercyjną Nr 3 – „Zieloną”, czyli monumentalnego utworu składającego się z 10 zielonych obrazów malowanych w latach 1976-1978. „Opus G – 76/78 Nr 32” jest doskonałym przykładem twórczości Ciapały, który w soczewce skupia wszystkie charakterystyczne dla tego okresu cechy stylistyczne i formalne. Uwagę zwraca wyjątkowa kolorystyka dzieła – utrzymana w stonowanej, miejscami rozjaśnionej, zielonej tonacji. Okres twórczości Ciapały między 1974 a 1988 roku wyznaczają wielkoformatowe kompozycje, które artysta nazywał „symfoniami” – utworami strukturalnymi, poprzez które badał zależności między językiem muzyki a plastyki. W tym czasie powstały między innymi złożona z 48 elementów i mierząca blisko 120 metrów kwadratowych symfonia „Pory Roku”, „Koncert na lewą rękę”, „Oratorium Kosmiczne”, „Studium – struktura barwy a system dźwięków”, rozległy cykl obrazów trójkątnych nazwany przez artystę „Kaprysami” („Capriccio”), „Rzecz czarna”, „Pasaż”, symfonia trzynastu błękitnych „Feralna”, parawany symfoniczne „koncertujące”, symfonia „Kryształowa”, czy wcześniej wspomniana „Symfonia niekomercyjna Nr 3 - „Zielona”. Prace z tego okresu były prezentowane na imponującej ekspozycji „Symfonie wizualne 1974-1982” w warszawskiej Zachęcie w 1982 roku. Jak pisał Brent Collins: „Trzeba też wspomnieć o symfoniach wizualnych Czesława, wielkich, malowanych seriami zespołach pokrywających całe ściany sal muzealnych, w których skali człowiek staje się zaledwie karzełkiem. Niektóre zespoły są zintegrowane płynnym rytmem abstrakcyjnych form, inne progresją odcieni kolorystycznych. Wszystkie obezwładniają tą samą niezmienną formą ikonograficzną. Każdy zaś z osobna wygrywa na instrumentarium umysłu rozróżnialny nastrój w kontemplacji owej formy. Przejścia od jednego do drugiego są jak nagłe delikatne powiewy wolności. W symfonicznej formie wszystko w tych obrazach zyskuje nowy rodzaj impetu i staje się prawdą to, co można określić już tylko jako jasność kosmiczna”. Ciapało pozostał artystą osobnym, którego twórczość nie znajduje żadnej analogii w tym czasie, a co za tym idzie – nie sposób jej jednoznacznie sklasyfikować i wpisać w sztywne ramy. W swojej artystycznej podróży przez różnorodne metody, Ciapało nieustannie poszukiwał własnego, unikalnego języka. Eksplorował różne techniki i style, od drippingu inspirowanego przez Jacksona Pollocka, przez pointylizm, aż po zafascynowanie architekturą amerykańskich metropolii, które rozbudził w nim staż naukowy na Eastern Illinois University w Charleston. Niezmienna w jego pracy pozostawała harmonia barw i wyrazista płaszczyzna obrazu. Mimo upływu lat i rosnącego zainteresowania wśród kolekcjonerów, pozostaje zjawiskiem równie intrygującym, co nieodkrytym, zwłaszcza od strony zawartych w nim treści.