Kolejny dyptyk, który jest autobiograficznym zapiskiem z życia artysty. Pierwsza z rzeźb – Luffy – nawiązuje do najpopularniejszej mangi na świecie, jako że mieszka on podczas jej tworzenia w Azji i poddaje się jej wpływom. Jej bohater, od dzieciństwa marzący o byciu bukanierem wypływa z Morza Błękitno wschodniego do Grand Line w poszukiwaniu legendarnego skarbu, aby zostać „Królem Piratów”. Na pierwszy rzut oka, Monkey D. Luffy to chłystek. W dodatku postanawia on być „dobrym piratem”, starając się żyć zgodnie ze szczytnymi zasadami, co właściwie nie daje mu najmniejszych szans w walce z prawdziwymi rozbójnikami. Jednak niewyczerpalne zasoby pozytywności, śmiechu i wiary w dobro sprawiają, że zawsze udaje mu się umknąć z każdej opresji i zatriumfować. Z kolei Puffy to zmaterializowany obraz jego alter ego, czyli żądnych krwi korsarzy, którzy spędzili całe życie na galeonach, rabując, gwałcąc i plądrując, cokolwiek stanie na ich drodze do celu. Obiekt przypomina kształtami rozdymkę tygrysią, która jest napuszoną, pełną kolców kreaturą, sączącą z ich końców zabójczy jad. Plotki marynarzy głoszą, że nawet w małych dozach trucizna jest niebezpieczna, a delfiny ocierają się o nią lekko, ponieważ wytwarza u nich psychodeliczne wizje. Z nimi to artysta mierzy się na co dzień w wewnętrznej i zewnętrznej walce na śmierć i życie.