Paweł Althamer i Artur Żmijewski są przyjaciółmi i współpracowali ze sobą od czasu studiów w pracowni Grzegorza Kowalskiego na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Obydwaj niezależnie rozwinęli wielkie, indywidualne kariery w globalnym świecie sztuki i należą w nim do najbardziej znanych artystów z Polski obok Magdaleny Abakanowicz i Wilhelma Sasnala. W 2017 roku zdecydowali się podjąć wspólnie nowy projekt w dziedzinie dotychczas przez nich nie uprawianej, jaką jest kolaż i obraz malarski na płótnie. Jak wyjaśniał Żmijewski, przyjemność robienia kolaży pozwoliła im oderwać się od swoich własnych praktyk artystycznych i od „bolesnej sztuki”. Z kolei Maria Anna Potocka – dyrektorka krakowskiego MOCAKu, pisała wręcz o wynurzeniu się „nowego artysty” i jego niezależnym istnieniu od radosnego, przytulającego świat Althamera oraz gorzkiego Żmijewskiego. Świat sztuki uznał powstanie „nowego artysty”. Zaświadcza o tym sekwencja wystaw ich wspólnego projektu od roku 2018 roku. Kompozycje oznaczają się poetyckim pięknym i pewnym rodzajem szlachetności, kojarzącym się z powojenną sztuką francuską, czy polskim malarstwem okresu odwilży. Artyści korzystają z ilustracji ze starych książek i albumów, które nadają strukturę ich wspólnym kompozycjom. Wokół kolaży i na ich powierzchni odbywają się seanse spontanicznego malowania. Artyści nie tracą przy tym z oczu uważności na kompozycję, treść i kolor. Obrazy obejmują szeroki zakres tematów: od miłości do śmierci, od erotyki do Holocaustu. Przedstawioną powyżej „Rozmowę” inicjują z kolei reprodukcje dzieł sztuki pochodzące z obszaru greckiego dziedzictwa kulturowego: od archaicznej maski mykeńskiej przez rzeźbę okresu klasycznego po bizantyńskie ikony. Składają się one na trzon biegnącej postaci, nawiązującej układem nóg do antycznej steli nagrobnej. „Rozmowa” jest swobodną improwizacją artystów na tle nawiązań do źródeł europejskiej sztuki.