„Szlachetna prostota i spokojna wielkość” („edle Einfalt und stille Grösse”), która dla Johanna Joachima Winckelmanna, ojca historii sztuki i głównego teoretyka neoklasycyzmu, stała się główną twórczą regułą, podobnie dla sztuki II połowy XVIII stulecia stanowiła niejako naczelną zasadę. Myśliciele o sztuce tamtego czasu zwracali się ku klasycznym zasadom harmonii i kanonowi piękna wytworzonemu jeszcze w Grecji klasycznej (a pielęgnowanemu od sztuce europejskiej od odrodzenia), chcąc przywrócić intelektualny ideał sztuki rzekomo zdeprawowanej przez barok i rokoko. Canova, podobnie jak cała pokrewna mu generacja artystów, pielęgnował idealną wizję, zapożyczoną ze sztuki dawnej, choć swoiście odczutej, jak również wizję związaną z człowiekiem i jego emocjami. W jego twórczości, elegancja linii, wykwintna krągłość, powab powierzchni marmuru licują z doskonałością anatomiczną postaci, jak również dyskretnymi gestami i zachowawczą, lecz zdradzającą intencje mimiką wyobrażonego modela. Żaden z wielkich rzeźbiarzy przełomu XVIII i XIX stulecia – przede wszystkim Jean-Antoine Houdon i Bertel Thorvaldsen – nie zdobył takiego rozgłosu w oświeceniowej Europie jak Canova. Polski rzeźbiarz klasycystyczny, Jakub Tatarkiewicz, wyznawca „canovianizmu”, z perspektywy 1852-53 roku trafnie sumował dorobek wielkiego poprzednika: „Kanowa z Wenecyi, zamieszkały w Rzymie, pierwszy usiłował iść w zapasy ze Starożytenmi Dziełami i jakkolwiek im nie wyrównał, gdyż dla gracyi poświęcał prawdę, jednak jemu Sztuka Rzeźbiarska winna swe podniesienie się gruzów – i on stanowi nową epokę tegoczesnej Sztuki” (Jakub Tatarkiewicz, Przewodnik sztuki rzeźbiarskiej napisany p.J.T. W R. 1852/3, rękopis zachowany w Bibliotece Jagiellońskiej, cyt. za: Adam Kotula, Piotr Krakowski, Rzeźba XIX wieku, Kraków 1980, s. 18). Rzeźba „Creugasa” Canovy znajduje swoje pendant w rzeźbie innego pięściarza, „Damoksenosa”. Artysta inspirował się historycznym przekazem Pauzaniasza i postaciami Creugasa z Durres i Damoksenosa z Syrakuz. Oryginalne gipsy tych rzeźb znajdują się w Gipsotece w Possagno (1794-1796), a Canova wykonał je na zlecenie papieża Piusa VII. Z nich powstały marmurowe egzemplarze dla Dziedzińca Oktagonalnego w Museo Pio Clementino (współcześnie Muzea Watykańskie), a więc pierwotnego miejsca pomieszczania kolekcji papieskich starożytności za czasów Juliusza II. Rzeźby miały swoją premierę w 1802 roku. „Creugas” był jedną z najpopularniejszych rzeźb Canovy. Już od momentu pierwszej ekspozycji rzymskie zakłady odlewnicze powtarzały wizerunek Creugasa. Prezentowana rzeźba należąca przez dekady do rodziny Warchałowskich i jej spadkobierców w Jaśle i Warszawie, miała wedle przekazu rodzinnego zostać w okresie dwudziestolecia międzywojennego od rodziny Potockich z Łańcuta. Analogiczny XIX-wieczny odlew (jednak z detalach i materiale) pięściarza znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie (nabyty tam z historycznego zbioru Norberta Barlickiego w 1960 roku).