Intymność i cisza to główne charakterystyczne cechy pejzaży malowanych przez Antoniego Starowieyskiego. Na swoich płótnach nieśpiesznie wyczarowuje minimalistycznie przedstawione miejsca, które go zafascynowały. Artysta mówił, że odnajduje motywy dla swojego malarstwa przyglądając się kawałkowi ziemi czy horyzontu, odbiciu światła w zauważonej na poboczu kałuży, fragmentowi architektury wyłaniającemu się w prawie pustej przestrzeni. Jego umiejętność operowania kolorami, zestawiania barwnych tonów, od delikatnych po mocno kontrastujące, sprawia, że pejzaże Starowieyskiego układają się w zgeometryzowaną i abstrakcyjną kompozycję. Emanują atmosferą intymności i sprawiają wrażenie zawieszenia w nierealności. Wydawałoby się, że ta formalna redukcja klasycznego pejzażowego obrazowania zaprzecza tradycji malarskiej, jednak paradoksalnie twórczość Starowieyskiego jest w niej bardzo mocno osadzona. Na ukształtowanie artysty niewątpliwy wpływ mieli jego malarscy mistrzowie – Stefan Gierowski i Jarosław Modzelewski, od których uczył się malarstwa. Zdecydowanie jednak, czerpiąc z ich artystycznego dorobku, potrafił stworzyć własny i niepowtarzalny styl malarski, oparty na wrażliwości i bardzo świadomej koncepcji estetycznej.