„Przemiany w malarstwie w sposób dla mnie naturalny zmierzają ku scaleniu, ku dyscyplinie. Jest to uporczywe i mało popularne szukanie logiki i sensu w dziedzinie kojarzonej z emocjami”. Anna Huskowska-Młynarska POSZUKIWANIA SYNTEZY I DYSCYPLINY Skala zainteresowań Anny Huskowskiej-Młynarskiej obejmowała w zasadzie wszystkie dziedziny plastyki. Jako malarka, plakacistka i graficzka artystka była związana głównie z polską szkołą plakatu i malarstwem abstrakcyjnym przełomu lat 60. i 70 XX wieku. Urodziła się w 1922 w Czernięcinie (woj. lubelskie) w rodzinie ziemiańskiej. W czasie okupacji zaangażowała się w pomoc więźniom obozu na Majdanku, pracując w lubelskiej Radzie Głównej Opiekuńczej. Po wojnie przeprowadziła się do Warszawy, gdzie rozpoczęła swoją edukację artystyczną na Akademii Sztuk Pięknych. Wybrała pracownię plakatu prof. Henryka Tomaszewskiego, twórcy polskiej szkoły plakatu, który w późniejszych latach stał się też jej przyjacielem. W czasie studiów nawiązała współpracę z redakcją Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, dla której zrealizowała szereg projektów okładek książkowych. Po studiach zajęła się zawodowo plakatem, tworząc kolekcję plakatów filmowych i społecznych, które zdobyły wiele nagród na wystawach w kraju i za granicą. Jej prace znalazły się pośród reprodukcji wyróżniających się polskich plakatów w prestiżowym, szwajcarskim magazynie poświęconym grafice – Graphis obok takich artystów jak Świeży, Cieślewicz, Lenica, Młodożeniec. Była jedną z niewielu kobiet zaliczanych do czołówki polskiej szkoły plakatu. Na przełomie lat 60. i 70. porzuciła plakat i skupiła się na malarstwie abstrakcyjnym. Tworzyła wyrafinowane, monochromatyczne płótna w duchu op-artu. Estetycznie wysmakowane gwasze były sztuką ambitną i przemyślaną, a ich najważniejszym zagadnieniem była współzależność światła i koloru. Twierdziła, że „tkwią tam jeszcze nie w pełni poznane i wykorzystane malarsko możliwości”. Jej twórczość należała do niezwykle dojrzałych i kontemplacyjnych, przy czym zdawała sobie sprawę, że „poszukiwanie logiki i sensu, syntezy i dyscypliny w malarstwie jest uporczywe i mało popularne, a tym samym niełatwe dla widza”. Zwieńczeniem jej praktyki malarskiej była indywidualna wystawa w 1973 w warszawskiej galerii „Współczesna”, działającej pod kierunkiem Marii i Janusza Boguckich. Była to jedna z najlepiej prowadzonych sal wystawowych w stolicy, w której wystawiano takich artystów awangardowych jak: Opałka, Abakanowicz, Gierowski czy Nowosielski. W latach 80. Huskowska włączyła się czynnie w ruch „Solidarności”, niosąc pomoc internowanym działaczom politycznym. Ostrą satyrą komentowała rzeczywistość tamtych lat, tworząc liczne ilustracje dla wydawnictw środowisk kultury niezależnej. Huskowska należała do grona tych artystów, którzy woleli tworzyć na rubieżach świata sztuki, niż błyszczeć w świetle reflektorów, toteż poza sukcesami na polu plakatu polskiego twórczość artystki pozostaje w dalszym ciągu mało poznana.