To, co na pierwszy rzut oka wydaje się klasycznymi zdjęciami z lotu ptaka, jest tak naprawdę skomplikowanym układem do 2500 fotografii wykonanych przez Andreasa Gefellera z ziemi. I chociaż estetycznie cykl „Supervisions” przywodzi na myśl dokumentalną twórczość jego rodaków, Andreasa Gurskiego czy Mishki Hennera (lub polskiego fotografa Kacpra Kowalskiego), to w konsekwencji oryginalnego procesu twórczego fotografia ta staje się bliższa sztuce konceptualnej. Zdjęcia Gefellera zawierają bowiem – poza niesamowitą szczegółowością kadru – to, co zdawało się najmniej dostępne dla fotografii – czas. Artysta w jednej fotografii zamyka pamięć miejsca z następujących po sobie momentach, w których fotografował je metr po metrze. Efekt pierwszych eksperymentów z czasem – w cyklu „Soma” – przyniósł Gefellerowi międzynarodowe rozpoznanie. Artysta sfotografował wyludnione miejsca i obiekty turystyczne na wyspie Gran Canaria. Zdjęcia zostały wykonane najczęściej w nocy, z użyciem nadzwyczaj długiego czasu naświetlania, dzięki czemu miejsca nabrały niepokojącego, odrealnionego charakteru niczym scenografia z filmu lub porzucone zestawy zabawek. W kolejnym projekcie „Supervisions”, z którego pochodzi prezentowana praca, Gefeller wplótł czas w strukturę fotografii w bardziej skomplikowany i wymowny sposób. Aby wykonać jedną pracę, artysta „skanował” powoli opuszczone parkingi, parki, dachy budynków, pola golfowe z aparatem umieszczonym na wysokości około dwóch metrów, zamontowanym na barkach na specjalnym wsporniku, z obiektywem skierowanym prosto na ziemię. Krok po kroku Gefeller dokumentował przestrzeń. W finalnej pracy zamknął nie tylko szczegółowy obraz przestrzeni, ale i pamięć czasu danego miejsca z całego okresu, którego autor potrzebował na obejście i sfotografowanie każdej części lokalizacji. Drobne zmiany perspektywy i stanu miejsca nie są kamuflowane przez autora. Nieprzystawalność elementów wzburzonego morza czy kolejnych partii przestrzeni biurowych unaocznia wielość kadrów, jakie składają się na finale dzieło, wzmaga efekt dziwności i prowokuje uważność ze strony widza. Na prezentowanej pracy widzimy postumenty z Pomnika Pomordowanych Żydów w Berlinie i jest to być może najbardziej wielowarstwowa fotografia Gefflera, w której jego technika „skanowania” obiektu i tworzenia tysięcy fotografii spotkała się z niejako bliźniaczą koncepcją architekta Petera Eisenmana, który oparł swój projekt na powtarzających się 2711 betonowych płytach. Różnice wysokości pomnika Geffler zniwelował swoją techniką fotografowania. To kolejne „zaburzenie” perspektywy niedostępnej dla człowieka, podkreślającej nienaturalność tego, na co patrzymy. Kolejną manipulacją jest wykluczenie z kadru (a właściwie tysiąca kadrów) postaci ludzkiej. Obecność licznych na co dzień turystów zaznaczają jedynie ślady stóp odbite w śniegu wzdłuż alejek. W ten sposób Gefeller umieścił swoje niepozorne tylko na pierwszy rzut oka kadry na siatce skomplikowanych napięć między dokumentem a kreacją, pytań o możliwość jakiejkolwiek reprezentacji i zmagań z ograniczeniem medium fotograficznym, jakim zdawały się czas i perspektywa. Jednocześnie tytuł serii: „Supervisions” sugeruje czujne oko nadzoru, wszechwiedzącą perspektywę, a także „super-wizje” – poza widzeniem, super widzenie lub lepsze niż widzenie. W ten sposób Gefeller podkreśla próbę nowego sposobu patrzenia i wprowadzenia swojej oryginalnej perspektywy.