André Lhote był francuskim malarzem, rzeźbiarzem, teoretykiem sztuki i pedagogiem, który odegrał kluczową rolę w rozwoju kubizmu. Lhote od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie sztuką. W wieku 12 lat rozpoczął naukę rzeźby w drewnie u lokalnego snycerza, co stanowiło fundament jego przyszłej kariery artystycznej. W latach 1898–1904 studiował dekoracyjną rzeźbę w École des Beaux-Arts w Bordeaux, jednocześnie rozwijając swoje umiejętności malarskie. W 1905 roku zdecydował się poświęcić malarstwu, a dwa lata później przeniósł się do Paryża, gdzie związał się z awangardowymi kręgami artystycznymi. Początkowo twórczość Lhote’a była inspirowana fowizmem, jednak około 1910 roku zwrócił się ku kubizmowi, wprowadzając do swoich prac elementy geometryzacji i analizy formy. W 1912 roku dołączył do grupy Section d’Or, skupiającej artystów dążących do rozwijania teorii kubizmu. Jego obrazy z tego okresu, takie jak „Rugby” z 1917 roku, ukazują dynamiczne sceny sportowe przedstawione w sposób analityczny, z naciskiem na strukturę i ruch. W latach 20. Lhote kontynuował eksplorację kubizmu, tworząc liczne martwe natury. Jego podejście do tego gatunku charakteryzowało się harmonijnym łączeniem tradycyjnych kompozycji z nowoczesną analizą formy. W pracach takich jak prezentowana „Kompozycja z owocami” malarz eksperymentował z neoklasycystyczną poetyką, jednocześnie zachowując kubistyczną strukturę kompozycji. Równolegle z działalnością malarską, Lhote poświęcał się edukacji artystycznej. W 1922 roku założył własną szkołę, Académie Montparnasse, która stała się ważnym ośrodkiem kształcenia młodych artystów. Jego metody nauczania łączyły analizę formy z klasycznymi zasadami kompozycji, co przyciągało licznych uczniów z różnych krajów. Wśród nich była Tamara Łempicka, polska malarka znana z portretów i aktów w stylu art déco. Studia pod kierunkiem Lhote’a miały znaczący wpływ na rozwój jej stylu, łączącego elementy kubizmu z klasycznym podejściem do formy. Lhote był również aktywnym teoretykiem i krytykiem sztuki. Od 1919 roku regularnie publikował artykuły w „La Nouvelle Revue Française”, gdzie dzielił się swoimi przemyśleniami na temat współczesnej sztuki i teorii kubizmu. Jego prace teoretyczne, takie jak „Traité du paysage” z 1939 roku i „Traité de la figure” z 1950 roku, stanowią ważne źródła wiedzy na temat analizy formy i kompozycji w malarstwie.