Zaprezentowana praca „Garnek I (Głowa)” autorstwa Aliny Szapocznikow powstała w 1956. Jest to wykonana w ceramice twarz w formie garnka. U góry widzimy otwory, a z przodu zostały zarysowane łagodnie oczy, usta oraz nos. Dzieło pochodzi z ceramicznego cyklu, nad którym artystka pracowała w latach 1956-57. Była to jedna z pierwszych prac, które zostały wykonane w wyniku eksperymentów z nowymi materiałami, z czego słynęła w późniejszym okresie twórczyni. To właśnie wtedy narodziła się jej pewności siebie, by sięgać wciąż po nowe środki wyrazu, które oddadzą to, co dla niej najważniejsze. W całym okresie swojej twórczości była w tych poszukiwaniach niezłomna. W 1956-57 Szapocznikow wykonała jedynie kilka serii rzeźb ceramicznych. W tym celu wynajmowała pracownię w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych przy Krakowskim Przedmieściu 5. Oprócz cyklu „Garnków-głów” powstała w tym czasie seria „Czerepów” oraz „Ludzi-drzew”, a także dosłownie pojedyncze studia ceramiczne. „Cykl głów”, do którego należy prezentowana praca, nosi znamiona portretowe. Krytycy i monografiści nie są jednak w stanie rozpoznać wszystkich. Obecność tak rzadkiego dzieła z wczesnego okresu twórczości Aliny Szapocznikow to prawdziwy ewenement na rynku sztuki! Co warto podkreślić, większość prac ze wspomnianego okresu oraz cyklów znajduje się w depozycie Muzeum Sztuki w Łodzi. Lata 50. XX wieku były okresem dojrzewania artystki, zarówno w kontekście życia osobistego, jak i zawodowego. W 1950 Szapocznikow wykonała swoją dyplomową pracę „Nu”. W lipcu 1950 wybrała się do Paryża, a po drodze odwiedziła Pragę. Od połowy sierpnia do połowy października podróżowała po Francji z Ryszardem Stanisławskim. Parze udało się kupić stary samochód i odwiedzić wiele najważniejszych pomników i zabytków Francji. Co ciekawe, w trakcie tej podróży podjął ich sam Pablo Picasso w swojej willi „La Gauloise” w Vallois. W 1952 para wzięła ślub, a ich świadkami byli Wojciech Fangor i Karol Ferster. Ponieważ artystka nie mogła mieć dzieci, niedługo potem małżeństwo adoptowało syna, Piotra. Rok powstania zaprezentowanej rzeźby był okresem niezwykle ważnym nie tylko ze względu na zmiany osobiste, lecz także zawodowe. W tym okresie jej prace zostały dostrzeżone przez jednych z najważniejszych krytyków tego okresu – Andrzeja Jakimowicza oraz Aleksandra Wojciechowskiego, którzy zaprosili artystkę do wzięcia udziału w wystawie młodych polskich artystów prezentowanej w Berlinie, Wiedniu oraz Indiach. W tym czasie została także zaproszona, wraz ze Stanisławem Horno-Popławskim, Antonim Kenarem, Franciszkiem Strynkiewiczem i Alfredem Wiśniewskim, aby wziąć udział w Exposition Internationale de la Scultpure Contemporaine w Musee Rodina w Paryżu. To w tym okresie powstała praca „Trudny wiek”, którą krytycy interpretowali w kontekście młodzieńczej witalności. Dzieło zostało entuzjastycznie przyjęte przez krytykę „odwilży” i było interpretowane jako bunt artystki wobec socrealizmu. W tym okresie właśnie Szapocznikow zaczęła eksperymenty z nowymi materiałami i rozpoczęła pracę jako gość w studiu ceramiki Akademii Sztuk Pięknych. Wśród osób portretowanych w tym czasie należy wymienić Krzysztofa Teodora Toeplitza, Zofię Butrymowicz i Michela Lustre’a. Te wspomniane poszukiwania, utrwalania ludzkich form w rzeźbie, wyznaczyły kierunek jej twórczości. Materiał rzeźbiarski stał się dla niej narzędziem do odzwierciedlania przemian zachodzących w ludzkim ciele. Przyświecało jej marzenie oraz ambicja do utrwalenia – kształtu, gestu, wyglądu. Co warto pokreślić, używane materiały także były nośnikiem treści. Wczesne prace, te opowiadające o młodzieńczej witalności oraz wigorze, artystka często realizowała w materiałach „łatwo zniszczalnych”, co sugerowałoby chęć oddania idei, że młodość oraz piękno są naznaczone piętnem przemijania.