„Rzeźby Aliny Ślesińskiej – warto dodać, iż spotkały się z gorącym uznaniem jej mistrza Ossipa Zadkine’a – realizowały wizję przenikających się form o płynnych kształtach, zakrzywiających się jak gdyby zgodnie z biologicznym rytmem żywego organizmu. Znalazł w nich wyraz nie rygoryzm racjonalnych rozwiązań chłodnych brył, lecz intuicyjnie odczuty naturalny rozwój organicznej formy rozrastającej się w przestrzeni, zgodnej z głęboko zakorzenioną w człowieku elementarną potrzebą nadawania kształtu otaczającym rzeczom, wyrażania w nich poczucia więzi ze światem przyrody, odczucia harmonii z twórczymi siłami natury. Od takiej koncepcji rzeźby był już tylko krok ku imponującej, gigantycznej wizji architektury organicznej, w której rzeźbiarska sugestia kształtu wyrażającego ludzką wrażliwość i potrzebę zaspokojenia wyobraźni byłaby punktem wyjścia konkretnych rozwiązań w wielkiej skali współczesnej urbanisty ki. Z tą chwilą rzeźby Aliny Ślesińskiej stają się ‘propozycjami dla architektury’, modelami rozwiązań, którym jedynie skrajny utylitaryzm realizowanych przedsięwzięć nadaje charakter utopijnej fantazji. W rzeczywistości jednak są to koncepcje, z których śmiała i twórcza architektura mogłaby skorzystać bardzo wiele. Formy rzeźbiarskie Ślesińskiej to autentyczne, skończone dzieła, a zarazem konkretne zamysły nowych rozwiązań wieżowców, kościołów, mostów i wiaduktów, wielkich kompleksów budowli, miasta na wodzie czy miasta trzypoziomowego, pozostających w najnaturalniejszej zgodzie z otaczającym krajobrazem”. (Współczesna rzeźba polska, Andrzej Osęka, Wojciech Skrodzki, Arkady, Warszawa 1977, s. 24) Alina Ślesińska była artystą wszechstronną. W swojej twórczości zajmowała się malarstwem, rysunkiem, tkaniną artystyczną oraz rzeźbą. Znana była również ze swoich projektów architektonicznych. Z dorobku artystki zachowały się gipsowe rzeźby, modele oraz liczne rysunki szkicowe. Wiele z nich jest przechowywanych w muzeach takich jak Muzeum Narodowe w Warszawie, Poznaniu czy Wrocławiu. W początkowej fazie twórczości artystki dominowała rzeźba historyzująca. Niedługo potem skupiła się przede wszystkim na rzeźbie portretowej. To właśnie wtedy powstał m.in. portret Leona Kruczkowskiego. Pod koniec lat 50. zwróciła się ku nowoczesnej formie. To wtedy zaczęły się pojawiać postaci ludzkie o niewielkich rozmiarów głowie, którą Ślesińska osadzała na smukłym oraz podłużnym torsie. Lekkie, efemeryczne górne partie kontrastowały z ciężkimi podstawami. Nowa forma zdradzała wpływ Henry’ego Moore’a. Publiczności oraz krytykom przy padały do gustu przede wszystkim ażury oraz emocjonalny wydźwięk dzieł rzeźbiarki. W latach 60. powstały prace, które wykazywały silny związek z architekturą i stanowiły przykłady zacierania się granic oraz rzeźby. W tym kontekście warto wspomnieć o „Moście”, „Kościele” oraz „Stadionie”. Niektóre z projektów doczekały się realizacji w formie konkretnych projektów architektoniczno-urbanistycznych, m.in. w Akrze (Ghana). Pod koniec swojej twórczość artystka skupiła się na rysunkach, w których zajmowała się problematyką futurystycznej architektury.