Kim była Alina Ślesińska? Jej imię i nazwisko rzadko pojawia się w podręcznikach historii sztuki, a w encyklopediach brakuje precyzyjnej daty jej urodzenia – 1922 czy 1926? Pewne jest tylko, że zmarła w 1994. A jednak jej rzeźby istnieją, mówią do nas językiem form i materiałów, szepczą o historii kobiety, która wybrała abstrakcję, choć świat oczekiwał figuracji. Należąca do kręgu uczniów Xawerego Dunikowskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie Mariana Wnuka w akademii warszawskiej, Ślesińska reprezentuje nurt poszukiwań wywodzących się z tendencji do konstruowania rzeźbiarskiej formy w integracji z przestrzenią. Jednakże do tych najogólniejszych przesłanek artystka wprowadziła własną, śmiałą i imponującą rozmachem twórczej wyobraźni koncepcję rzeźby kształtującej architekturę i możliwej do realizowania w gigantycznej skali urbanistyki. Jej wizja znalazła uznanie u samego Ossipa Zadkine’a, który dostrzegł w jej pracach przenikające się formy o płynnych kształtach, zakrzywiających się niczym żywy organizm, pulsujących własnym rytmem. Nie był to rygoryzm racjonalnych konstrukcji chłodnych brył, lecz intuicyjnie odczuwany rozwój organicznej formy, rozrastającej się w przestrzeni w zgodzie z harmonią natury i twórczymi siłami świata. Zaczęła zdobywać uznanie w 1957 podczas wystawy w Warszawie, a rok później jej prace zawędrowały do Paryża, do galerii Simone Badinier. Nie towarzyszyło jej wsparcie państwa polskiego – bo jakże mogłoby, skoro rzeźbiarka sięgała po język awangardy, wyrywając się z oczekiwań socrealistycznej doktryny? Jej twórczość nie pasowała do oficjalnego kanonu, ale dostrzegła ją „Kultura” – wpływowe polskie czasopismo literackie i polityczne, które marzyło o innym porządku świata, o Polsce wolnej od komunistycznej cenzury. Była artystką, ale też osobowością – kreowała się na Brigitte Bardot o słowiańskiej urodzie, świadomie eksponowała swoją kobiecość, uwodziła. Prasa rozpisywała się o jej urodzie, o złotych włosach i urokliwych wernisażach, wspominała, że nawet trzymiesięczny pobyt w Brazylii nie pozostawił śladu na jej twarzy. Próby seksualizowania jej wizerunku zamieniła w swój atut, świadomie wykorzystując zainteresowanie mediów i uwagi krytyków, aby zwrócić je ku swojej sztuce. Co stało się z Aliną Ślesińską? Czy jej rzeźby, ukryte gdzieś w muzealnych magazynach, wciąż czekają na odkrycie? Czy Musée National d’Art Moderne nie ma obowiązku przywrócić jej miejsca w historii sztuki? Bo jeśli sztuka jest żywa, to czy nie powinna żyć także pamięć o tych, którzy ją tworzyli?