Wesele idzie! Diametralna zmiana, jaka nastąpiła w XIX stuleciu w europejskim środowisku akademickim, doprowadziła do znaczącego przewartościowania w hierarchii poszczególnych gatunków malarskich. Wiele scen uznawanych niegdyś za niegodne sztuki stało się wówczas wiodącymi motywami w rozważaniach nowoczesnych artystów. Do grupy tych właśnie tematów należy zaliczyć bez wątpienia kompozycje inspirowane szeroko pojętą ludowością. Na gruncie stricte polskim nurt chłopomanii rozwinął się stosunkowo późno, bo dopiero gdzieś na przełomie XIX i XX stulecia. Mowa tutaj jednak o nieco innej, o wiele wcześniejszej jego redakcji, o malarstwie, w którym przestrzeń wsi, figury chłopów, a także ulubione w oeuvre wielu artystów sylwetki koni wchodziły w zakres malarstwa kultywowanego w kręgu największych, oficjalnych instytucji ówczesnej Europy. Sceny wiejskie wzbogacone o rozbudowany sztafaż stały się szczególnie popularne już w drugiej połowie XIX wieku w kręgach Wiedeńskiej czy Monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dzięki nim były pośrednio przemycane do twórczości polskich artystów, którzy chętnie i często wyjeżdżali na studia do tych właśnie metropolii. Polacy wielokrotnie implikowali w swoich dziełach rodzime, lokalne pierwiastki, tworząc sztukę z jednej strony wrażliwą na ogólnoeuropejskie tendencje, z drugiej natomiast silnie zakorzenioną w narodowej tradycji. Pośród wielu motywów jednym z częściej podejmowanych są brawurowo oddane sceny orszaków weselnych. W polskiej tradycji, w której obrzędowość i przywiązanie do obyczajów było szczególnie silne, tego typu sceny stały się ponadto pretekstem do ukazywania rozpędzonych sylwetek koni. Tego typu przedstawienia zostały spopularyzowane przede wszystkim dzięki pracom rodu Kossaków, począwszy od Juliusza, przez Wojciecha, aż do Jerzego. Kompozycje z wozami jadącymi przed wieś, wypełnionymi ludźmi w odświętnych strojach, rozpędzone zaprzęgi lub weselne pochody, takie jak chociażby u Wincentego Wodzinowskiego (Wesele krakowskie, 1901, Muzeum Narodowe w Lublinie) stały się w epoce ulubionymi obrazami zdobiącymi mieszczańskie salony. W 1901 na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego miała miejsce prapremiera „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego, który z kolei pod płaszczem tej właśnie obrzędowości i tradycji postanowił ukazać w sposób symboliczny kondycję polskiego narodu. Na ten sam czas przypada także powstanie licznych obrazów Alfreda Wierusz-Kowalskiego, który także podejmował motywy weselne – zaprzęgi, postaci drużbów czy wizerunki panien młodych. Samodzielny portret jest w ogóle w twórczości malarza zagadnieniem odrębnym. Jego malarstwo kojarzone jest głównie z motywami końskimi osadzonymi i zespojonymi z nostalgicznym, nastrojowym pejzażem, ujętym w duchu monachijskiego stimmungu. Publika ceniła jego kompozycje konne, sceny ze wschodnimi jeźdźcami oraz zimowe widoki z myśliwymi i wilkami. W późniejszym okresie chętnie nabywano jego orszaki weselne z postaciami w polskich strojach ludowych. Odrębną kategorię stanowią studia przedstawiające pojedyncze, śmiejące się dziewczyny w uroczystym stroju, takie jak prezentowana „Panna młoda”. Wierusz-Kowalski stosunkowo rzadko skupiał się wyłącznie na sylwetce ludzkiej. Tego typu kadry stanowią zatem w jego oeuvre dużą rzadkość.