Alfred Aberdam pochodził z Lwowa. Urodził się więc w Galicji jako poddany cesarza Franciszka Józefa. Studia artystyczne odbył natomiast w Monachium (od 1913). Przerwał je jednak wybuch Wielkiej Wojny i odtąd Aberdam służył w armii austriackiej. Jako jeniec rosyjski został zesłany na Syberię, gdzie przebywał w Krasnojarsku i Irkucku. Tamże, po wybuchu rewolucji październikowej, został obwołany komisarzem ludowym sztuk pięknych. Pozostawał najpierw w Moskwie, potem w Petersburgu, gdzie zetknął się rewolucyjna, konstruktywistyczną awangardą rosyjską. Od 1921 roku uczył się krótko w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, a od 1922, już w Berlinie, w znanej pracowni ukraińskiego rzeźbiarza Alexandra Archipenki. Jeszcze przed wyjazdem do Niemiec mógł więc się zapoznać z kubizmem i jego następstwami przede wszystkim w sztuce rosyjskiej (dodajmy, że w Rosji istniały znakomite kolekcje sztuki nowoczesnej upublicznione po rewolucji, np. kolekcja Szczukina w Moskwie). Najważniejszą cezurę w formacji Aberdama stanowi dla francuskiego krytyka przybycie do Paryża. Nad Sekwanę malarz przyjechał w 1923 roku, mając za sobą artystyczny debiut: rok wcześniej po raz pierwszy wystawiał w Warszawie na wystawie w Gmachu Gminy Żydowskiej w Warszawie, a niewiele przed przyjazdem do Francji z Zygmuntem Menkesem i Arturem Nacht-Samborskim współtworzył „Grupę Trzech” we Lwowie. Aberdam, pochodzący z religijnej rodziny, związany był z organami sztuki żydowskiej. Paryski debiut przypadł na Pierwszą Wystawę Żydowską w Kole Izraelitów Salonickich. W kolejnych latach liczba pokazów rosła, a artysta po raz kolejny został zaliczony do grupy oznaczonej liczbą jej członków: „Grupy Czterech”. Na przełomie 1925-26 roku w Galerie Au Sacre du Printemps złożonej przez Jana Śliwinskiego prezentowali się koledzy Aberdam i Menkes, do których dołączyli malarze z Galicji Joachim Weingart oraz Leon Weissberg. Grupa nie istniała zbyt i powstała zapewne jedynie na potrzeby organizacji wystawy. Pomysł połączenia dzieł czterech artystów wiązał się z miejscem ich pochodzenia, jak i podobną malarską ekspresją. W latach 20. i 30. Aberdam tworzył obrazy w ciemnej tonacji, często syntetyczne, o uproszczonych formach zamkniętych konturem. Inspirował się Biblią i mitologią, postaci w scenach rodzajowych zamykał w mrocznych wnętrzach. Przedstawiał obrządki, sceny rodzinne, orkiestry. Czasem podejmował temat portretu i martwej natury, nadając im ten sam egzystencjalny charakter. Krytyka (Waldemar George) zwracała uwagę na muzyczność jego obrazu – ich rzewną melodię i elegijny charakter. W pisarstwie artystycznym kreowano więź łączącą artystę z mistrzami dawnymi: Rembrandtem, Corotem, Vermeerem, Alessandro Magnasco. Po wojnie Aberdam pozostawał we Francji i tworzył podobne w charakterze kompozycje, lecz nadawał im bardziej syntetyczną, bliską abstrakcji formę artystyczną. Odbywały się wówczas liczne pokazy twórczości artysty, w tym pośmiertna wystawa w Petit Palais w Genewie (1970).