Po II wojnie światowej Aberdam nadal mieszkał w Paryżu. Wystawiał w Izraelu i Londynie, a jego twórczość wkraczała na nowe tory. Malowane w okresie międzywojennym krajobrazy, martwe natury i sceny rodzajowe przechodziły ewolucję do form solidnych i konkretnych, przez ekspresyjny „rozwichrzony” sposób malowania, aż po intensyfikację wyrazu. Od lat 50. Aberdam tworzył obrazy aluzyjne, niemal abstrakcyjne, w których postaci przybierały mocno uproszczone formy. Postaci Aberdama z tego okresu przybierają taneczne pozy, lecz przez swoją anonimowość obrazy artysty noszą znamiona egzystencjalnej refleksji nad człowieczeństwem, tak charakterystycznej dla sztuki po II wojnie światowej.