„Pamiętam z akademii paraliżujące przepisy technologii: grunty kredowe chude, serowe połtłuste, tłuste jajowo pokostowe, temperowe podmalowki, jak panować nad warstwami, kolejność błyszczeń i matow, i to wszystko, co nie wiedziałem, że jest wielkim czarowaniem. Malarzowi sprawia radość patrzenie na to, co było martwą regułą, jeszcze wzbogacone własnymi pomysłami stało się bogatym językiem. Bo malarstwa w całej okazałości bez wirtuozerii warsztatu nie ma. To cudowna – w męce samotności – zabawa w mówienie wielkich i wzniosłych prawd oka, współzawodniczenie ze Stwórcą w stwarzaniu natury obok natury. I świadomość, że w walce o wielką prawdę masz prawo się mylić, ale i masz prawo do megalomanii. Jak się domyślasz Aleksandrze – to wszystko o Tobie, mimo że Twoje imię ani razu nie padło. Wybacz patos, ale Twoja sztuka jest wspaniale patetyczna”. Franciszek Starowieyski EKSTATYCZNY GEST „Postać schylona” jest jedną z charakterystycznych wielkoformatowych kompozycji autorstwa Aleksandra Roszkowskiego, gdzie pierwszoplanowa forma figuralna jest tworzona rozedrganą i ekspresyjną kreską i pokryta zaciekami farby do złudzenia przypominającymi brunatny odcień ludzkiej krwi. W ukazanym zdekapitalizowanym ciele nośnikiem emocji jest tors poddany silnym deformacjom. Z kolei postać zdaje się pozbawiona głowy w wyniku odrzucenia przez ekstatyczny gest oraz zgubiona w skulonych ramionach. Ekspresja wyrazu jest nośnikiem najsilniejszych emocji strachu, bezradności i cierpienia. Schylona postać, pozbawiona wierzchniej, ochronnej barwy skóry, przypomina wręcz zwierzęcą tuszę zwisającą z rzeźnickiego haka. Tym samym ciało wręcz emanuje swoją biologicznością i kruchością, ilustrując łacińską sentencję „memento mori”’. Aleksander Roszkowski uzyskał w 1985 dyplom na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP pod kierunkiem Jacka Sienickiego i Zbigniewa Gostomskiego. Już jako ich uczeń starał się w swojej twórczości pogodzić ich odmienne koncepcje malarstwa. W swojej twórczości próbował utrzymywać dystans w stosunku do zachodnich trendów, świadomie odrzucał ironię jego rówieśników – reprezentantów malarstwa „Nowej Ekspresji”, a także charakterystyczne dla dekady lat 80. wszelkie deklaracje martyrologiczne i patriotyczne. Jednocześnie obrazy Roszkowskiego pojawiały się na najważniejszych wystawach w II połowie lat 80., takich jak „Świeżo Malowane. Młode malarstwo polskie lat 1982-1987” w Zachęcie oraz w „Arsenał 88”, gdzie otrzymał nagrodę w dziedzinie malarstwa, przyznaną przez międzynarodowe jury pod przewodnictwem Romana Opałki. Prezentowana praca przypada na okres szczególnej popularyzacji twórczości artysty w środowisku zagranicznym w ramach promocji dokonań polskich twórców sztuk wizualnych przez Instytut Kultury Polskiej w Sztokholmie (1987) oraz Wiedniu (1988). Wystawy te poprzedzały szczególną, indywidualną ekspozycję artysty w Andre Zarre Galery w Nowym Jorku w 1989. Twórczość Roszkowskiego pojawiła się w amerykańskiej prasie, która interpretowała jego działania przez pryzmat doświadczeń młodych twórców w dobie upadku ustroju komunistycznego.