„Polana w złocie” Aleksandra Kobzdeja stanowi jedno z najpełniejszych urzeczywistnień idei malarstwa informelowego w polskiej sztuce powojennej. Obraz ten, całkowicie abstrakcyjny, jest świadectwem radykalnego odrzucenia geometrycznej dyscypliny na rzecz ekspresyjnego, niemal żywiołowego traktowania malarskiego gestu oraz faktury. Wąska paleta takich barw jak brąz, szarości i zgaszony rudy tworzy aurę organicznej głębi, która zdaje się emanować ze struktury obrazu. Kompozycja o dynamicznym, odśrodkowym układzie form przywodzi na myśl wewnętrzny wybuch energii – proces rodzenia się materii z chaosu, który artysta zatrzymuje w pół drogi, między ruchem a trwaniem. W prezentowanej pracy Kobzdej rezygnuje z narracyjnej funkcji obrazu, koncentrując się na jego fizycznej obecności. Gęsto nakładane warstwy farby tworzą reliefowe, niemal rzeźbiarskie powierzchnie, w których gest twórcy ulega materializacji. Tym samym artysta redefiniuje status obrazu: płótno przestaje być nośnikiem przedstawienia, a staje się polem zdarzeń, w ramach których forma i faktura współtworzą fenomen czystej wizualnej egzystencji. „Polana w złocie” nie odwołuje się do rzeczywistości zewnętrznej – to metafora światła, które przenika materię i ją transformuje. W tym kontekście dzieło to stanowi metaforę aktu twórczego, w którym artysta, odstępując od narracyjności, pozwala, by sens wyłonił się z samego malarskiego działania.