Aleksander Augustynowicz to artysta silnie powiązany z tematyką zakopiańską oraz młodopolską. Urodził się w 1865 w Iskrzyni, zmarł zaś w 1944 w Warszawie. Szkołę średnią ukończył w Rzeszowie, a następnie wybrał studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował w latach 1883-86 pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza oraz Jana Matejki. Po dwóch latach od ukończenia macierzystej uczelni wyjechał do Monachium, gdzie korzystał ze zbiorów Pinakoteki i krótko studiował w pracowni Simona Hollósy’ego. Następnie podróżował po Włoszech oraz Węgrzech. Od 1890 mieszkał we Lwowie. W tym czasie poznał i poślubił dziennikarkę Annę Czemeryńską oraz zaprzyjaźnił się także z malarzem oraz krytykiem Stanisławem Łasińskim. W latach 1914-21 przeprowadził się do Zakopanego, z którego często odwiedzał Kraków. Okres ten obfituje w wyjątkowe prace akwarelowe, swą tematyką nawiązujące do panującej fascynacji zakopiańszczyzną, jej przyrodą, klimatem, architekturą oraz folklorem góralskim. Zakopane odwiedzał już od 1909, do najsłynniejszych jego przedstawień należą sceny rodzajowe: „Na targu”, „Z Zakopanego”, typu góralskie – „Prządka”, „Kobziarz”, „Przewodnik tatrzański” oraz portrety, w tym dla Andrzeja Chramca, Józefa Gąsienicy z Bystrego oraz symbolistyczne pejzaże podhalańskie oraz tatrzańskie. W 1921 przeprowadził się do Poznania, jednak często powracał do Zakopanego oraz wyjeżdżał na tereny Huculszczyzny. W tym okresie na nowo skierował swą uwagę w stronę sztalugowego malarstwa olejnego. Portretował wtedy lokalne wyższe sfery oraz notabli, na przykład głowę państwa, prezydenta Ignacego Mościckiego. Augustynowicz swą działalność rozpoczął od malowania niewielkich obrazów rodzajowych. Uznaje się, że największym uznaniem cieszyły się portrety jego pędzla. Jego ulubioną formą wyrazu artystycznego była technika akwareli, za pomocą której ukazywał studia kwiatów, kwitnące drzewa, pejzaże z Tatr, Huculszczyzny, Podola, Poznańskiego oraz Pomorza, zabytki architektury. Przebywając we Lwowie, około 1900, wykonał dekoracje fover na zlecenie Teatru Miejskiego, malowidła przedstawiające sceny z dramatów autorów polskich oraz postaci alegoryczne. Akwarelista był członkiem lwowskiego Związku Artystów Plastyków Polskich, a także należał do warszawskiego Klubu Akwarelistów Polskich, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Wystawiał ponadto swe prace w salonach Krywulta, Rychlinga, Gutnajera, za granicą w Wiedniu, Monachium, Petersburgu, Londynie. W Berlinie w 1896 otrzymał międzynarodową nagrodę – złoty medal za „Autoportret”. W 1925 otrzymał honorowe odznaczenie na wystawie Portret Polski, a w 1937 z okazji 50-lecia twórczości odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi. Czy istnieje piękniejszy zakopiański temat, niż góralka zbierające krokusy wiosną? Prezentowana praca łączy w sobie najlepsze elementy, które wypracował Augustynowicz podczas swojej malarskiej kariery. Portret w jego wykonaniu odznacza się bezpretensjonalną naturalnością, a także umiejętnym zaaranżowaniem kompozycji. Scena rodzajowa prezentuje kobietę, ubraną w barwny, podhalański strój, z charakterystyczną dla tego regionu czerwoną chustą zarzuconą na ramiona. Kompozycja stanowi urokliwe studium pejzażu oraz typu ludowego. Zakopane oraz Tatry, które odwiedzał regularnie, stały się dla niego niesamowicie bliskie, a jego szczere zamiłowanie zostało docenione przez publikę. Już od 1913 szeroko reprodukowano jego obrazy z Podhala („Tygodnik Ilustrowany”), co tylko stanowi potwierdzenie, jak dużym cieszyły się zainteresowaniem. Wiele z jego dzieł znalazło swe miejsce w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Śląskim we Wrocławiu, Muzeum Regionalnym w Gorlicach, Muzeum Śląska Opolskiego, Muzeum w Rzeszowie oraz Muzeum Teatralnym w Warszawie.