Wobec uroku Zakopanego, piękna szczytów Tatr oraz magnetyzmu ludności podhalańskiej nie pozostał obojętny również Adam Styka. I tego malarza orientalistę przyciągnęła zimowa stolica Polski, a nawet pozostawiła po sobie ślad w jego twórczości w postaci prezentowanego w katalogu obrazu „Góral z Zakopanego”. Praca, datowana na 1933, musiała powstać na początku roku, gdyż już w lutym była prezentowana na wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a także reprodukowana w recenzji wystawy rodu Styków Witolda Bunikiewicza dla tygodnika „Świat”. Wkrótce potem, na wiosnę, artysta pokazał ją na wystawie w Brukseli. Zdaje się, że obraz pozostawał w zbiorach Adama Styki do momentu, kiedy malarz nie powierzył go swojemu francuskiemu przyjacielowi, Paulowi Schlockoffowi. Po wyjeździe artysty do Stanów Zjednoczonych Schlockoff zajmował się sprzedażą jego obrazów oraz paryskiego mieszkania. „Góral z Zakopanego” prezentuje niezwykle unikatowy temat w twórczości Adama Styki. Urodzony w artystycznej rodzinie malarz nie poszedł ani w ślady ojca, autora scen historycznych i batalistycznych, ani w ślady starszego brata, portrecisty elit pierwszej połowy XX wieku, lecz zdecydował się tworzyć orientalne pejzaże i sceny rodzajowe. Wyksztalcenie artystyczne zdobywał w paryskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1908-12. Młody malarz zaczął wystawiać pierwsze prace we Francji w 1911. Już wtedy znajdował się pod ogromnym wpływem Orientu. Jeszcze w tym samym roku miał możliwość zweryfikowania swoich wyobrażeń o dalekim świecie. Odbył wówczas podróż do Algierii i Tunezji, a pierwszy kontakt z egzotyczną rzeczywistością odcisnął na jego przyszłej twórczości wyraźne piętno. Kilka lat później, walcząc na frontach I wojny światowej, Styka znalazł się ponownie w Afryce. Zwiedził praktycznie całą północną część kontynentu i namalował na miejscu wiele obrazów. Wędrówki po saharyjskich oazach, spotkania z nomadami oraz wizyty w afrykańskich miastach, wśród których na pierwszy plan wybija się Marrakesz, zaowocowały całą serią orientalnych widoków. Na płótnach Styki pojawiają się przesycone słońcem pejzaże, a ich bohaterami stają się roznegliżowane kobiety sportretowane w objęciach Arabów. „Po wielu latach studiów w Algierze, Maroku, Tunisie, Egipcie i Sudanie, zauważyłem dziwną różnicę blasków słonecznych między tymi krajami. Tym dziwniejsze, że się bierze pod uwagę ich wzajemną bliskość. Mając za sobą bogate doświadczenia, mogę śmiało powiedzieć, że Algier jest srebrno-biały, Maroko ma odcień czerwono-żółty, Egipt niebieski, a Sudan raczej szary” (Czesław Czapliński, Saga rodu Styków, Nowy Jork 1988, s. 149). Zdaje się, że i styczniowe słońce bliskiego mu Zakopanego, było dla niego na tyle inspirujące, aby je uwiecznić na płótnie, jak rozświetla lico sędziwego górala.