Adam Myjak to czołowa postać polskiej sztuki, od lat 70. współtworząca fascynujący krajobraz polskiej rzeźby. Artysta urodzony w Starym Sączu w 1947 swoją pierwszą wystawę indywidualną miał w 1970 w Galerii Rzeźby w Warszawie. Podjął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1971 uzyskał dyplom z wyróżnieniem. Już rok później rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystym wydziale. W 1990 otrzymał tytuł profesora. Jest wieloletnim Rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jak zauważa Bożena Kowalska, Adam Myjak inaczej niż inni rzeźbiarze, nie walczy z materiałem, a raczej oswaja i dopasowuje do swoich potrzeb. Pierwszym eksperymentom z materiałami towarzyszyły także jedne z początkowych zabaw z formą. To właśnie w tym okresie powstawały niefiguratywne prace. Jednak artysta tłumaczy, że już na początku swojej edukacji artystycznej był zafascynowany rzeźbą figuratywną, od Alberta Giacomettiego po prace Xawerego Dunikowskiego. Z samym Giacomettim Myjaka łączyła nie tylko fascynacja figuracją, ale też inny aspekt twórczości – fascynacji egzystencjalizmem. Artysta szukał w procesie twórczym własnego sensu, ale także dawał wyraz nurtującym go pytaniom – o ludzkie cierpienie czy dramat starości i śmierci. Nadawanie swoim lękom i pytaniom odpowiedniej formy miało dla artysty charakter terapeutyczny, który przynosił mu lekkie uwolnienie. Dodatkowo to sztuka i rzeźby, które wychodziły z pracowni artysty, dawały mu szanse to stworzenie obiektów trwałych, które pozostaną na lata. Wiele z realizacji Myjaka to portrety. Często przybierają formę popiersi czy głów, ale jednocześnie są pozbawione oczu. W ich miejsce artysta umieszczał wszelkiego rodzaju bruzdy czy fałdy, a oczodoły są pokryte cieniem. Oczy, jak zauważa Bożena Kowalska, nadają portretom indywidualność, a także są odzwierciedleniem cech charakterologicznych modela. Adam Myjak jednak jest zainteresowany opowiadaniem w swoich pracach o kwestiach uniwersalnych, które dotyczą nie jednostek, a ogółu. Jak zauważa Bożena Kowalska: „przesłania jego sztuki oscylują w rezultacie pomiędzy destrukcją rozpaczy i śmierci a patosem cierpienia i życia, między zaledwie śladami prawdy jednostkowej a symbolami prawd powszechnych”. (Bożena Kowalska, Adam Myjak. Rzeźbiarz mijającego czasu, Warszawa 2005, s. 67).