Tematyka rysunków Zdzisława Beksińskiego od początku oscylowała wokół wyalienowanych postaci ludzkich, które są uwikłane w wewnętrzne dramaty. Beksiński jako jeden z nielicznych artystów posiadł wyjątkową zdolność do przenoszenia poprzez swoje dzieła nieraz skrajnie silnych emocji, i to bez względu na zastosowane w danej pracy medium. Pomijając młodzieńcze próby, artysta w przypadku rysunku początkowo kopiował dzieła wielkich mistrzów, a jego pierwsze realizacje były utrzymane w konwencji ekspresjonistycznej. Pojawiały się już wtedy pierwsze nawiązania do surrealizmu. Po 1957 postacie na rysunkach artysty zaczęły podlegać geometryzacji oraz uproszczeniom. W latach 60. XX wieku rozpoczął eksperymenty z nadawaniem swoim realizacjom przestrzenności oraz stosowaniem delikatnych światłocieni. Zaprezentowana praca z 1962 powstała w czasie, kiedy artysta poświęcił się grafice oraz rysunkom nasyconym perwersyjnymi erotycznymi obsesjami, na których pojawiały się również symbole śmierci. Źródeł fascynacji rysunkiem w twórczości Zdzisława Beksińskiego można doszukiwać się w jego edukacji. Artysta odebrał wykształcenie architektoniczne, a rysunek był tą formą twórczej aktywności, którą się zajmował, zanim podjął decyzję o poświęceniu się pracy artystycznej. Połowa XX wieku, kiedy Beksiński odbywał studia architektoniczne, to czas, gdy wszystkich architektów cechowała umiejętność wykonywania precyzyjnego rysunku ręcznego, rozwijana podczas studiów. Nie ulega wątpliwości, że taki właśnie profil edukacji pozwolił Beksińskiemu wyćwiczyć dokładność i uzyskać precyzję w medium rysunku. W zaprezentowanych w katalogu pracach, zarówno z lat 60., jak i 90. XX wieku, widoczna jest niezwykła precyzja oraz dokładność. Są to realizacje charakteryzujące się wysokim poziomem szczegółowości oraz realizmu, które są dostrzegalne w sposobie potraktowania detali. Reprodukowane prace zamieszkują trudne do zidentyfikowania stworzenia: ludzko-potworne hybrydy czy kościotrupy. Towarzyszą im atrybuty zdające się pełnić funkcję symboli. Zaprojektowana przez Beksińskiego przestrzeń rysunków wypełniona jest atmosferą niesamowitości tworzonej przez obecność zadziwiających stworzeń oraz nieodgadnionych treści zaplanowanych przez artystę. Ważnym elementem były narzędzia pracy, które umożliwiały artyście osiągnięcie opisanych cech. Beksiński posługiwał się w przypadku rysunków piórem, czarnym tuszem lub barwnym atramentem. Nieraz sięgał po cienki długopis lub cienkopis. W latach 1947-52 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i przez kilka lat pracował w zawodzie. W 1955 wrócił do rodzinnego Sanoka i podjął pracę jako projektant autobusów i szyldów dla lokalnej fabryki Autosan. Następnie próbował swoich sił, tworząc fotogramy i fotomontaże, w których koncentrował się na tworzeniu unikalnych efektów fakturowych i świetlnych, pozostając jednak wierny figuracji. Dopiero w latach 60. rozpoczął eksperymenty z malarstwem olejnym, które zaowocowały wytworzeniem własnej, niepowtarzalnej techniki laserunkowej. Od 1974 tworzył niemal wyłącznie prace olejne. Chociaż to właśnie malarstwu fantastycznemu Beksiński poświęcił swoje życie, to jego zainteresowania wykraczały daleko poza zastosowanie tej techniki i obejmowały również rzeźbę, fotografię, rysunek, czy właśnie grafikę. Beksiński od początku swojej kariery był artystą chętnie wykorzystującym nowe zdobycze techniki, i to właśnie grafika, w tym komputerowa, otworzyła przed nim nowe możliwości w schyłkowym okresie jego życia.