Węgierski abstrakcjonizm rozwijał się w międzywojniu, a jego prekursorami byli konstruktywiści na czele z László Moholy-Nagy. W latach 1919-20 większość awangardowych artystów wyemigrowała z Węgier, by rozwijać swoje kariery. Za cel podróży obierali Wiedeń, Berlin, Weimar i Moskwę. Imre Bakowi, autorowi prezentowanej pracy, przyszło kształtować swoją artystyczną tożsamość w kulturowo zamkniętej sytuacji powojennych Węgier – podobnie jak w Polsce, obwiązująca doktryna socrealizmu nie dopuszczała uprawiania sztuki nieprzedstawiającej. Tuż po odwilży Imre Bak był jednym z artystów zaangażowanych w tworzenie i rozwój węgierskich grup neoawangardowych 2. połowy XX wieku: Iparterv i Budapesti Műhely, w latach 60. był także jedynym członkiem Zuglói Kör – ruchu, który deklaratywnie przejął tradycję francuskiej abstrakcji lirycznej i modernistycznych ikon Kandinsky’ego, Klee, Malewicza, inspirował się także twórczością Jeana Bazaine’a. Bak obserwował i przyswajał nowe tendencje w Europie Zachodniej i Ameryce, był czujny także na artystyczne precedensy w swoim kraju – zarówno pionierski modernizm László Moholy Nagy i Lajosa Kassáka, jak i węgierską sztukę ludową. W 1962 Bak wyjechał do Moskwy i Petersburga, gdzie po raz pierwszy zobaczył prace Matisse’a, Picassa, Legera i Kandinskiego. W 1964 odwiedził Biennale sztuki w Wenecji, podziwiał tam między innymi dzieła Rauschenberga. W tym samym roku odbył także podróż do Londynu, gdzie zetknął się z artystami brytyjskiego i amerykańskiego pop-artu co, fundamentalnie zmieniło jego podejście do malarstwa. Zainspirowany sztuką konkretną, opierającą się na teoriach Bauhausu i grupy de Stijl oraz amerykańskimi i brytyjskimi przedstawicielami abstrakcji geometrycznej i pop-artu, skupił się na malarstwie niefiguratywnym, eksplorując w swoich minimalistycznych pracach zarówno mocny, czysty kolor, jak i ściśle ustrukturyzowane, ostre formy i linie. Łącząc uniwersalną symbolikę kultur Europy i Ameryki Środkowej z lekcjami, jakie wyciągnął ze sztuki konceptualnej, Imre Bak w swoich pracach stworzył unikalną formę reprezentacji. W dynamicznych obrazach powstałych u schyłku lat 60. artysta korzystał z intensywnych, odważnych barw, charakterystyczny element stanowi często gruby, czarny kontur definiujący geometryczne formy układające w symboliczne kompozycje przypominające niekiedy współczesne totemy. Prace artysty z tego okresu często miały scentralizowaną, symetryczną formę. Po 1972 twórczość Baka ulega stopniowej konceptualizacji i związanej z tym dematerializacji, uwidacznia się to w uwypukleniu koncepcji i znaczenia dzieła przy jednoczesnej skrajnej redukcji formy do czystych, jasno określonych pól barwnych. Istotną rolę odegrało także wprowadzenie do obrazów semantyki, Bak koncentrował się na relacji między desygnującym (niebieskie-słowo) a desygnowanym (niebieski-kolor), często, posługując się ironią, odwracał znaczenia, przypisując słowom barwy odwrotne od przypisanych kulturowo do danego pojęcia (jak w kompozycji „Dobro Zło” gdzie ze słowo dobro umieścił na czerwonym tle, a zło na niebieskim). Imre Bak w niezwykle aktualny sposób odpowiadał na konceptualizujące tendencje obecne w sztuce lat 70., badając relacje między obrazem, tekstem i znaczeniem. Asymilując niekiedy węgierskie motywy etnograficzne, stworzył odrębną syntezę malarstwa podsyconą kosmopolitycznym impulsem. Imre Bak od 1966 wystawiał się na wielu wystawach w Niemczech, Polsce, Szwajcarii, Austrii, na Węgrzech i w USA, a jego prace znajdują się w licznych kolekcjach publicznych, m.in. Tate Modern w Londynie, Neue Nationalgalerie w Berlinie, MUMOK w Wiedniu, Musée d’Art Contemporain w Lyonie i Muzeum Sztuki Współczesnej w Budapeszcie, gdzie artysta mieszka i pracuje.