„Moje obrazy to kroniki i zapis tego, co w danym czasie mną poruszyło, z czym nie mogę się pogodzić i muszę się oczyścić i wyrzucić to z siebie. Może być to też temat, który tak mnie "przeorał" że muszę podzielić się nim ze światem i wręcz zmusić odbiorcę do przemyśleń i refleksji. Proces ten działa to na mnie szalenie oczyszczająco. Dzięki temu w normalnych relacjach z ludźmi jestem zwyczajnym, rozgadanym, uśmiechniętym facetem. Zwykle nie są to tematy lekkie, łatwe i przyjemne – tym pozwalam sobie we mnie mieszkać. Nie maluję dużo, każdy obraz przechodzi na początku proces weryfikacji i dogłębnego studium. Chcę, by każdy z nich był inny, staram się nie wałkować jednego tematu i motywu, nie używać tych samych rekwizytów. Każdy zatem obraz to inna historia, inna kompozycja, inna kolorystyka, inne kontrasty, powierzchnie. Na kontrasty właśnie stawiam w obrazie wyjątkowy nacisk, bo to one tworzą dobrą sztukę – tak samo jak światło i cień. Nie wyobrażam sobie malowania tak chociażby jak Zdzisław Beksiński, po kilkanaście czy kilkadziesiąt krzyży, katedr czy łudząco podobnych sylwetek. Ogromnie szanuję jego malarstwo i jednocześnie wiem, że miał powody i potrzebę by to robić, natomiast moje są inne. Jeden będzie malował pieroty, domki z kart, pociągi czy latające w powietrzu żaglowce, bo ma taką potrzebę czy taki fetysz i ja to rozumiem, natomiast mnie to nie kręci”. Artur Szolc